Van Annalong naar Llandudno

Van de vakantie zit Noord-Ierland erop. Ik had amper wat van Annalong gezien en aangezien de ferry pas om 14.30 uur vanuit Dublin zou vertrekken had ik nog genoeg tijd.
Allereerst hartelijk afscheid genomen van Iris en Robert. Ik kreeg nog wat kleine presentjes mee. Zulke lieve mensen. Daarna ben ik naar het kleine haventje van Annalong gereden. Het stelt niet veel voor, maar wel leuk om te zien. Er staat een watermolen met een rad aan de zijkant aan het begin van de haven en er liggen wat kleine vissersboten. Er waren een aantal vissers hun boot aan het klaar maken. Een van hen, Steven, wees vol trots zijn boot aan.
Na het haventje heb ik nog even heerlijk genoten van alle geluiden langs de kust. Ik wilde wel langer blijven zitten, maar ik moest toch echt gaan wilde ik de boot niet missen. Ook nu ging de weg over de Mourne Coastal Road. Het zonnetje scheen weer uitbundig wat weer een mooi uitzicht op Carlingford Lough opleverde. Toch nog maar even gestopt om alles nog eens goed in me op te nemen. Het voelde goed en ook weer naar aan. Dit uitzicht zou ik elke dag wel willen hebben. Toen moest ik echt gaan. Nog eenmaal langs het Ross Monument en Warrenpoint voor de weg weer het land in ging. Bij Newry heb ik nog even een paar foto's gemaakt van het kerkhof wat daar tegen de heuvel aan ligt. 3 of 4 voetbalvelden, zoals ik eerder heb geschreven, is misschien wat overdreven, maar ruim 2 is het toch wel.
Van Newry verder naar Dublin. Daarna begon al snel de motorway tot aan Dublin. Ook nu waren er weer 2 tolpoorten. Lang leve de EU. En dan moest ik ook weer met euro's betalen. Tja, waar had ik die ook weer verstopt! In Ierland staan de snelheden langs de weg in kilometers aangegeven. Volgens mij was dat vroeger niet.
Ik kwam toch ruim op tijd in Dublin aan en bij het inchecken bij de Irish Ferry's kreeg ik al gelijk te horen dat de ferry 3 kwartier vertraging had, net als op de heenreis trouwens. Om kwart over 3 gingen de trossen los. Het eerste stuk ben ik aan dek gebleven, maar als de Swift eenmaal op gang is heb je moeite om over het dek te lopen. De afstand naar Holyhead is 115 kilometer en de ferry vaart daar minder dan 2 uur over. Dat is gemiddeld wel 60 kilometer per uur.
Binnen ben ik aan een tafeltje gaan zitten. De Swift deinde aardig heen en weer. Toen ik door het raam naar buiten keek zag ik waterlijn telkens van boven naar beneden en weer terug langs het raam gaan, ondanks dat er weinig wind stond. Aan het tafeltje zaten een man en een vrouw. Ik vertelde dat ik in Wales de wandeling op de Great Orme wilde gaan doen, waarop zij vertelden dat hun dochter daar werkt. Zo gaat het nu de hele tijd, allemaal van die dingen die in elkaar passen.
Toen Wales in zicht kwam ben ik weer naar buiten gegaan. Daar stond op het achterdek een oud vrouwtje, die zich krampachtig aan het hek vast hield. Ze durfde niet over te steken naar de ingang van het onderdek. Maar goed ook, want volgens mij was ze zo de Ierse Zee in gevlogen. Dus heb ik haar maar aan de arm vastgepakt en haar veilig naar de deur gebracht.
Bij het uitschepen zat ik in het laatste rijtje dus dat duurde ook weer even.
In plaats van direct naar Llandudno te rijden ben ik eerst rechtsaf naar South Stack gereden, waar een mooie witte vuurtoren op een rotspunt staat en ook nog een overservatietoren, Ellins Tower. South Stack ligt aan het einde van het schiereiland Anglesey, net als Treaddur Bay waar ik op de heenreis heen ben gereden. Anglesey is echt een schitterend stukje van Wales.
Van South Stack ben ik vervolgens naar Llandudno gereden en kwam daar pas tegen 8 uur aan. Ik was hier 5 jaar geleden ook al geweest en dat voelde lekker vertrouwd aan. Het hotel was wel een afknapper. Nadat ik was gaan eten in de Palladium, een voormalig theater, vroeg ik terug in het hotel om de WiFi code. De beheerder lag zo'n beetje begraven onder zijn vrouw op de bank voor de televisie en had niet veel zin om aan mijn verzoek te voldoen. Na een poosje kreeg ik code, maar het werkte voor geen meter, dus dan maar geen WiFi.

Vannacht echt vreselijk geslapen. Wat een rot bed. Met pijn in mijn rug stond ik op. Eerst maar ontbijten. Op de receptie lag een bordje met de mededeling dat het ontbijt vanaf 9 uur was. Beetje laat, maar ja. So be it. Om 9 uur ben ik naar de eetzaal gegaan. Maar er was niemand en het licht brandde ook niet. Om kwart over 9 was het nog zo en toen het om half 10 nog zo was had ik er behoorlijk de ziekte in. Wat een waardeloos hotel. Ik ben naar boven gegaan en heb mijn spullen gepakt en ben direct naar de Shelbourne Hotel gereden, een stukje verder op. Daar was ik 5 jaar geleden al een week geweest. Gelukkig was er nog een kamer vrij, al kostte me dat wel 60 pound. Maar ja, dat had ik er graag voor over. Ik wilde mijn vakantie op een normale manier afsluiten.
Bij het vertrek uit het White House Hotel was er niemand, dus ik kon ook de sleutel niet inleveren. Ik moest toch ook nog ontbijten, daarom ben ik volgens plan maar naar Conwy gereden en heb daar lekker zitten ontbijten. In Conwy was ik 5 jaar geleden ook al geweest. Het is een leuk klein stadje met een groot kasteel wat nog in redelijke staat is. Het kasteel had ik al bezocht. Na eerst even door het stadje te hebben gelopen, heb ik toen een rondwandeling over de stadswallen gemaakt. De dag was begonnen met een beetje regen, maar al wel 19 graden vroeg in de morgen. in Conwy brak de lucht al snel open en werd het alleen maar warmer. Het leverde wel een mooi gezicht op vanaf de stadswallen op het stadje, het kasteel en de baai waar Conwy aan ligt. Maar eerst nog even een lunch bij elkaar gescharreld die bestond uit een ham-kaas broodje, een shortbread en eeen scone. Dat hebben we in Nederland niet en je moet jezelf ook af en toe eens verwennen.
Van de stadswallen ben ik naar de baai gelopen. Het was daar behoorlijk druk. Langs de baai staat een piepklein huisje. Volgens het bordje erbij het kleinste huisje van de UK. Er was zelfs een bovenverdieping waar precies een bed in paste.
Aan het eind van de kade kwam ik 2 oude mannetjes tegen die aan de overkant van de baai waren geboren. Een van hen had een kennis in Nederland met de niet alledaagse naam de Vries en de ander woonde nu in Schotland. Na afscheid te hebben genomen schoot me te binnen dat ik een filmpje op mijn telefoon had van de doedelzakspeler in Armagh. Dat liet ik hen horen en dat vonden ze echt geweldig. Toen ik verder liep hoorde ik ze tegen elkaar zeggen: That's a nice chap. Die steek ik ook maar weer in mijn zak.
Van Conwy ben ik weer terug gereden naar Llandudno. Bij het hotel heb ik mijn wandelschoenen aangetrokken voor de geplande wandeling over de Great Orme. Llandudno ligt tussen 2 hoge rotsen in. Aan de kant van centrum van het plaatsje ligt de Great Orme en daar tegen over aan de andere kant van de baai ligt de Little Orme. Vooral daar broeden veel vogels.
Eerst ben ik langs het White House Hotel gegaan en heb daar de rekening betaald, de sleutel ingeleverd en verteld dat ik me niet bepaald plezierig had gevoeld daar. Ik vertelde dat ik wilde ontbijten en dat er niemand was. Toen vertelden ze daar doodleuk dat er op maandag geen ontbijt werd geserveerd. Toen had ik het helemaal gehad met die lui. Ik was blij dat ik daar niet nog een nacht hoefde te slapen.
Op naar de Great Orme na eerst nog een goed gesprek over muziek met een man van de plaatselijke plantsoenendienst. Onder aan de Great Orme ligt de Happy Valley en daar werd ik inderdaad happy van. Voordat ik aan de klim begon eerst maar een flink ijsje genomen. Af en toe moet je wat kracht opdoen.
In de Happy Valley ligt een mooie tuin met palmbomen en andere bloemen die er nogal exotisch uitzien. Van daar gaat er ook een kabelbaantje omhoog en een soort tram of treintje. Maar dat is me de eer te na. Dus wandelend omhoog tussen de schapen door, die zoals overal uit elkaar stuiven als er een mens aan komt. Eenmaal boven heb je een waanzinnig mooi uitzicht op Llandudno en de baai waar het aan ligt. Voor de kust ligt een groot windmolenpark.
Op de top van de Great Orme ligt een restaurant wat in de Alpen niet zou misstaan, het Summit Complex. Vlak daarbij staat een markering voor het hoogste punt. Daar ontmoette ik een man en een vrouw met wie ik even heb staan praten. Even later kwam ik ze ook weer tegen aan de bar in het restaurant waar ze een biertje bestelden. De man vroeg of ik ook een biertje wilde. Nou ja ,maar doen toch. Buiten zaten zij al aan een tafeltje en ben ik aangeschoven en zo zat ik ineens met een liefdeskoppel aan tafel, Ann van Manchester en Dave van Chicago. Onder het genot van een biertje hebben we gezellig zitten kletsen, ondermeer over de Brexit. Daarop ben ik verder gegaan voor de rondwandeling. Al snel word je dan getrakteerd op een schitterend uitzicht over Conwy Bay en Conwy met het kasteel op de achtergrond. Het was behoorlijk warm en ik liep flink te zweten. De ondergrond was heel kort gras, dus heb ik maar lekker mijn bergschoenen uit gedaan en heb meer dan een uur op mijn blote voeten rondgelopen, iets wat ik in Noord-Ierland ook graag en steeds vaker deed.
Verder op de route heb je een mooi uitzicht op Anglesey en nog weer verder op de Ierse Zee en Atlanstische Oceaan. Over de hele top van de Great Orme loopt een stenen muur met daarachter weiden met schapen. Op verschillende plaatsen groeit heide en een geel bloemetje waarvan ik naam niet ken, msisschien wel brem. Voorbij de top richting Llandudno ligt een begraafplaats met een klein kerkje erbij, Saint Tudno's Church. Net als de meeste begraafplaatsen in Noord-Ierland maakt deze begraafplaats ok weer behoorlijk indruk. Van Saint Tudno's Church gaat de weg verder naar Llandudno en kom je weer in de Happy Valley. Van af deze kant van de Great Orme heb je dan uitzicht op de Llandudno Pier. Daar staan een hoop kleine winkeltjes en zijn er diverse attracties voor kinderen.
Van de Great Orme ben ik weer terug gegaan naar het hotel en daar eerst een lekkere douche gepakt. Daarna weer eten in het Palladium. Na het eten nog even een wandeling over de pier waarbij je een mooi uitzicht hebt op Llandudno. Llandudno is een echte badplaats met veel gebouwen in Victoriaanse stijl. De meeste panden zien er sjiek uit maar een aantal hebben de tijd niet helemaal overleefd.
Op de pier heb ik eindelijk eens naar de sterrenlucht staan kijken. Ik kon zelfs de Melkweg zien. Toen ik daar stond te kijken kwam er een oud stelletje aan. De man vertelde dat hij even moest wennen aan de sterren omdat hij thuis de sterren niet echt kon zien. Het stelletje woonde in Oost-Londen. Gelukkig weer wat aardige mensen ontmoet. In Llandudno komen veel gepensioneerden uit Engeland en ondanks mijn goede ervaringen in Sussex en Kent zijn deze mensen niet bepaald vriendelijk in de meeste gevallen.
Vanaf de pier nog even over het strand en de keien langs de kust gelopen. Dat liep niet echt lekker, dus maar weer terug naar de kade. Op weg daar naar toe heb ik in het donker nog weer even genoten van de doedelzakker op mijn telefoon. Toen ik vlakbij de kade kwam liep daar wederom een oud stelletje. De vrouw snapte niet waar de muziek vandaan kwam en dacht dat het van de pier kwam. Ik liet hun toen het filmpje zien. Ze vonden het mooi en tot aan het hotel ben ik met hen mee gelopen. De man had Ierse roots, maar ze woonden nu in Manchester. Bij het afscheid nemen schudde de vrouw mij de hand en het oude baasje pakte zelfs met twee handen mijn hand. Zo ga ik toch met een warm gevoel uit Llandudno weg.
Het zit er nu hier op en morgen gaat de reis naar Harwich en woensdag weer terug naar Nederland. Na het waardeloze begin van de dag heb ik hier echt een topdag gehad. Ik kom hier zeker nog terug.