The Causeway Coastal Road

Na de drukte van Derry verder noordwaarts naar de kust. Het eerste stuk gaat over de A2 richting Limavady over een 4-baanssnelweg. In plaats van vrachtwagens moest ik telkens groepjes wielrenners inhalen die hier gewoon op de snelweg rijden! Wist niet wat ik zag.
Van Limavady via de Seacoast Road kwam ik bij de kust. Eerst alleen maar bomen langs de kant en nog meer wielrenners tot ik vlak voor Castlerock bij Benone Beach kwam. Dat is een kilometers lang strand. Echt supermooi. Ben daar wel even gestopt en een stuk over het strand gaan lopen en ja ook even met mijn voeten de zee in. Vandaar kon ik mijn volgende bestemming al zien, Mussenden Temple.
Mussenden Temple is een onderdeel van de Downhill Demesne. Daar staan verder de overblijfselen van een groot herenhuis, Downhill House. Het is echt een mooi landgoed waar ook de Downhill Mausoleum staat. Ik kwam daar een Frans meisje tegen die zo praatte als in Allo Allo, maar ze deed wel haar best om Engels te praten.
Van de Downhill Demesne ben ik verder gereden naar Coleraine voor een bezoek aan de Coleraine FC waar Sparta in 1983 voor de Europacup tegen speelde. Sparta won toen thuis met 4-0 en uit werd het 1-1. Beter dan vanavond tegen FC Twente helaas. Ik had mijn Spartashirt aangedaan en het stadion binnengegaan. Er waren een paar mensen die nog wel wisten van die wedstrijden. Ik mocht het stadion in, het veld op, de bestuurskamer met de prijzenkast erin in en ook nog het spelershome en sponsorruimte. Echt super leuk. Deuren gingen letterlijk voor me open. Als dank heb ik mijn Spartashirtje uit de auto aan hen gegeven, wat nu in het supportershome hangt.
Van Coleraine weer verder langs de kust. Inmiddels heb ik al een kleine 1500 kilometer gereden sinds mijn vertrek uit Krimpen. Ik weet nu al dat ik het linksrijden vreselijk gaat missen. Het 1e plaatsje wat ik tegenkwam was Portstewart. Dat is een gezellige kleine badplaats met een strandje een een gezellige drukke boulevard. Daar heb ik even heerlijk in de zon rond gestruind. Inmiddels was het al weer veel later dan ik had gepland, maar net als de andere dagen kwam ik ook nu weer in gesprek met super aardige mensen en dat kost je zo een klein uur bij elkaar als je niet uitkijkt. Maar ja, wel leuk. Die mensen zijn ontzettend behulpzaam en vriendelijk.
Van Portstewart ging het weer verder langs de kust tot de ruïne van Dunluce Castle. Dat viel best tegen. Ik had hele spectaculaire foto's daar van gezien, maar ik vond het maar matig de moeite waard. Dus maar snel verder naar mijn laatste doel voor deze dag, de Giant's Causeway.
Dat was gelukkig wel de moeite waard. Maar wat een mensen daar. Van alles en nog wat, Italianen, Russen, Spanjolen, Japanners. Je kan het zo gek niet noemen. De Giant's Causeway is volgens zeggen 60 miljoen jaar geleden ontstaan door een vulkaanuitbarsting en bestaat uit 38.000 basaltzuilen. Ik vind de andere versie van het ontstaan mooier. Die vertelt over de Ierse warrior Finn McCool die ruzie kreeg met de Schotse reus Benandonner. Finn McCool bouwde toen een brug van Ierland naar Schotland. Maar toen hij Benandonner zag werd hij bang omdat die wel heel groot was. Uiteindelijk is het pad verwoest zodat de Schotse reus niet naar de overkant kon komen. Het schijnt dat er in Schotland een soortgelijke versie is van de Giant's Causeway. Hoe dan ook, het was heel mooi en vooral ook de kustlijn rond de Causeway met mooie hoge kliffen. Vandaar naar mijn volgende overnachtingsadres in Bushmills gegaan en nog gegeten in de Smugglers Inn. Die namen zijn hier echt fantastisch.

Vandaag de 6e dag van wat ik de Great Journey ben gaan noemen. Great slaat dan vooral op geweldig. Het was de dag van de ontmoetingen. Vanmorgen tijdens het ontbijt zat ik aan tafel met een stel uit Brussel. Gewoon weer even Nederlands praten. Toen ik weg wilde gaan raakte ik in gesprek met een Duits stel, Antje en Marc Jo. Ik had al gezien dat het voetballiefhebbers waren. Het bleek dat Marc Jo een fanatieke supporter was van Fortuna Düsseldorf. Hij was een soort Spangenaar. Ik kreeg een aantal stickers van hem. Een ervan met de tekst: 15 Jahre Ultras. Dat soort stickers plakte hij overal op waar ze met de club kwamen. Geweldig!
Later dan gepland vertrokken richting Portbradden. Dat is een super klein plaatsje aan een mooie baai, White Park Bay, met het kleinste kerkje van Noord-Ierland. Helaas was de grond over gegaan op een andere eigenaar, die niet toestond om bij het kerkje te kijken. Helaas, dus maar verder naar de Carrick-a-Rede Rope Bridge.
Dat is een touwbrug over een diepte tuusen 2 kliffen. Wat was het daar druk. Na de auto geparkeerd te hebben ben ik eerst in tegengestelde richting gegaan richting zee. Aan het eind van het pad naar de zee had ik een mooi uitzicht op Sheep Island een stukje vor de kust. Langs de kust liep een pad wat uit kwam bij hoge kliffen met daarin verschillende grotten. Niet diep, maar wel mooi om te zien. Het was daar echt heel mooi langs de kust.
Toen maar naar de swingbridge. Ik zag toen dat het terrein waar mijn auto stond een filmlocatie van de Game of Thrones was. Er stond daar ook een Ierse bus met een afbeelding van Finnegan the Leprechaun; een kabouter die je geluk zou brengen. Met mijn iPad even een foto van gemaakt. Voor de wandeling naar de brug nog even naar de wc. Terwijl ik stond de wateren gleed mijn iPad onder mijn arm vandaan op de grond met als gevolg een soort matglazen scherm. Finnegan bracht mijn IPad in ieder geval geen geluk.
Het pad ging al weer snel omhoog langs de kust. Vandaar was het uitzicht meer dan fantastisch. De zee heeft daar een prachtige blauwe kleur, iets wat ik helemaal niet had verwacht. Met de blauwe lucht en zon was het een geweldig panorama. Onderweg raakte ik in gesprek met een vader en dochter uit Nederland. Aardige lui. Verder weer veel verschillende nationaliteiten. De brug was een beetje een lachertje. Nou ja, wel een leuke ervaring, maar ik moest daar in een rij wachten om over de brug te mogen, terwijl aan de andere kant ook zo'n rij was. Om en om oversteken. Echt super toeristisch. Niks voor mij, maar kon even niet anders.
De brug kwam op een grote rots uit en dat maakte een hoop goed. Mooie plaatjes rondom met uit op Rathlin Islsnd en in de verte het Schotse eiland Kintyre. Jawel, van Mull of Kintyre gezongen door Paul McCartney en zijn Wings. Op het eilandje ontmoette ik een groepje Ieren of Engelsen en uiteraard weer de vraag waar ik vandaan kwam. Daarop zei een van hen dat hij een vriend uit Nederland had. 'Daar komt hij' zei hij. En van boven hoorde ik: Hé Klootzak. Die gasten vroegen wat hij zei. Ik vertelde dat het een scheldwoord was en zoiets betekende als Son of a Bitch. Zij lachen vooral ook omdat die Nederlander niet wist dat ik daar als Nederlander bij zat. Was even gezellig en leuk.
Vandaar verder getrokken richting Stranocum een stukje in het binnenland. Daar is een laan die bekend staat als de Dark Hedges, ook een filmlocatie van de Game of Thrones. Ook daar weer druk, maar wel mooi om te zien. Jammer dat er auto's tussen de bomen doorreden, iets wat je niet op de foto's ziet.
Van de Dark Hedges via Ballycastle terug naar de Causeway Route richting de grote klif Fair Head. Wat me onderweg opviel was dat in sommige plaatsen overal vlaggetjes hingen met het rood, wit en blauw uit de vlag van het Verenigd Koninkrijk, en de Union Jack plus de vlag van Noord Ierland met de Ulster Hand erin en in andere plaatsen de kleuren de vlag van de Ierse Republiek hangt.
Op Fair Head de wandelschoenen weer aangetrokken voor een spectaculaire wandeling over de toppen van de klif. Wat een een uitzicht en wat een diepten. Verschillende mensen gingen met touwen langs de kliffen naar beneden. Met een van een praatje gemaakt en tegen hem gezegd wat ik al eerder tegen anderen had gezegd: Northern Ireland keeps me surprising.
Aan het eind van de klif kwam ik 3 Noord-Ieren tegen en met 1 van hen ben ik via een klifpad naar beneden gegaan naar een baai langs de kust: Murlough Bay. Eerst ging het door een tunnel een stukje naar beneden en daarna een paar keer langs een touw. Een mooie ervaring. Die Ier woonde en werkte in Amsterdam en was daar even over voor een weekendje met vrienden. De baai was zoals ik had gelezen echt geweldig. Helaas was de zon achter de wolken verdwenen, maar dat maakte het niet minder mooi. Wat een rust daar. Super. Ik heb sowieso niks te klagen over het weer.
Inmiddels was het al aardig laat in de middag en moest ik nog terug naar mijn auto en volgende verblijf in Ballygally. Dat was nog een klein uurtje rijden, maar de weg over de A2 langs de kust is van verbluffende schoonheid.
Ik was pas om kwart voor 8 in de Cairnview B&B. Vuil, bezweet en hongerig. Mijn gastvrouw vroeg haar man om mij even naar een restaurant te brengen. Douchen kon niet meer, gauw een schoon shirt aan en gaan. Hij bracht me bij de plaatselijke golfclub. Wat heb ik daar genoten. Er was een feest aan de gang na een een toernooi met livemuziek. Ik had me een golfclub heel anders voorgesteld. De meeste leden zaten in een zaal naast de bar-restaurant. Op een bepaald moment kwamen ze ook in de bar. Het waren meest gepensioneerde mannen die al een flink bakkie op hadden. Eentje dronk uit een glas met een golbal erin. Ik heb me kostelijk vermaakt. De meesten groetten me als ze langs mijn tafel kwamen of staken hun hand op als ik hun richting keek. Toen ik wegging staken ook verschillenden hun hand op als ik hun tafel passeerde. Of ik daar iedere dag kwam.
Mijn gastheer kwam me ook weer ophalen. Dat is toch geweldig! Toen ik op hem wachtte kwamen er diverse golfers langs, allemaal de grootste lol. Eentje zei: 'we are all mad. But you enjoyed it, I saw it'. Wat een gasten! Nu 3 nachten in Ballygally. Wel even lekker wat langer op dezelfde plaats.