Co. Antrim en Belfast

Na een paar drukke dagen heb ik gisteren een paar dingen geschrapt uit mijn programma.
De dag begon prima met volop zon. Van Ballygally ben ik eerst weer een stuk terug gereden langs de Coastal Road omhoog richting Glenariff Forest Park. In het park zouden een paar mooie watervallen zijn. Een tocht van een uur, maar ik deed het er het dubbele over. Langs de kustroute ben ik telkens weer gestopt. Kijken, genieten, foto's maken. Onderweg heb ik een plaatselijke 'lekkernij' gekocht: dulse oftewel gedroogd zeewier. Ik heb het echt geprobeerd, maar het is bepaald niet lekker.
Na de zoveelste stop ben ik eindelijk aangekomen in het Glenariff Forest Park. Het park ligt heel mooi tussen de heuvels een stukje van de kust. Je kunt daar diverse routes volgen, maar ik heb voor de Waterfall Route gekozen. Onderweg kwam ik een aardige oma tegen met haar kleindochtertje bij een uitholling in de rotsen langs het pad. Ze vertelde dat het een wensput was en aan de hoeveelheid muntjes te zien hadden al veel mensen een wens gedaan. Ik kreeg 20 pence van haar en moest ook maar een wens doen. Maar ik mocht het tegen niemand vertellen. Super lief mensje. Ik ben een stukje met haar mee gelopen en ze wees me de weg naar de mooiste watervallen.
De route naar de watervallen liep door een kloof over een pad van hout. In Oostenrijk had ik dat vaker gezien. Daar noemen ze dat een Schlucht. Ik heb daar verschillende watervalletjes gezien en een aantal stroomversnellingen.
Terug naar de parkeerplaats werd het al weer een stuk drukker. Op een grote weide waren mensen aan het picknicken en grillen. Gezellige boel!
Van Glenariff ben ik via het binnenland naar Carrickfergus gereden. Dat is weer naar beneden een stukje onder Ballygally. Ook deze route was weer schitterend met veel stijgen en dalen en bochten.
In de buurt van Broughshane kwam ik langs Slemish Mountain, een tafelburg zoals de Benbulbin die ik eerder beklommen had. Ook nu weer de nodige stops gemaakt.
Onderweg kwam ik weer door diverse dorpen waar heel veel Union Jacks en vlaggen van Noord-Ierland wapperden. Ik weet niet of dat door de Brexit komt, dat moet ik nog maar eens navragen. Ik weet in ieder geval dat je de Unionists en Loyailist hebt en de een wil bij de UK blijven en de ander wil een verenigd Ierland.
Whatever, eindelijk kwam ik dan in Carrickfergus aan. Langs de haven staat het Carrickfergus Castle, een imposant kasteel. Verder stelt het stadje niet zoveel voor. Er staan restanten van de oude stadsmuren en er is een aardig haventje. Daar is Willem III in 1690 geland voor de beslissende slag met zijn schoonvader op de rivier de Boyne. In de haven staat een standbeeld van hem. Daar is alle ellende begonnen tussen katholieken en protestanten. Door onze Willem dus. Vandaar ook het oranje van de oranjemarsen die ieder jaar op 12 juli zijn.
Na Carrickfergus weer omhoog richting Islandmagee, een schiereiland een stukje onder Larne. Daar zouden een paar dulmen moeten staan, een soort hunnenbed. Nou, verder dan een bord langs de weg ben ik niet gekomen of ik heb er over heen gekeken. Jammer dan.
Aan de oostkant van Islandmagee kwam ik wel langs een mooie baai. Daar maar even van zitten genieten en geluisterd naar het gezang van een groepje scholeksters.
Via Larne weer terug naar Ballygally. Hier zijn maar een paar eetlocaties. Ik koos voor de pub. Maar die bleek zo'n anderhalve kilometer verder en hoger te liggen. Onderweg kwam in een man en vrouw tegen van wie ik dacht dat het locals waren, maar het bleken Canadezen te zijn, Hilary en Mitch. Zij wilden ook naar de pub maar kwamen al weer terug omdat ze het niet konden vinden. Met z'n drieën zijn we toch maar doorgelopen en ja hoor, toch gevonden. Dan ook maar met z'n drieën eten. Super gezellig. Ze vertelden dat ze uit Toronto kwamen. Bij het afrekenen trok Mitch zijn knip en trakteerde mij op de maaltijd. Bedankt Mitch! Ik lijk hier makkelijker vrienden te maken dan thuis.
Zo is er weer een dag voorbij en gaat het allemaal veel te snel.

Vandaag naar Belfast. Dat stond al langer op mijn lijstje en nu kwam het er dan eindelijk van. Ik had er hoge verwachtingen van, vooral na informatie van internet. Ik had het beeld voor me van een oude stad met veel oude gebouwen. De plannen waren om met de trein te gaan, maar toch maar good Old Billy gepakt. Dat viel reuze mee. Parkeren was geen probleem.
Het eerste wat ik tegenkwam was een straatmuzikant met een bijzonder instrument, een soort 3 in 1. Netjes een pound in zijn koffertje gedaan en daarna een stukje gefilmd. Ik kreeg 3 keer een hand van hem.
Daarna op pad. Het verliep nogal moeizaam. Ik was behoorlijk gedesoriënteerd. Na al die tijd in een wijdse omgeving ineens in de grote stad. Ik werd een paar keer goed geholpen door een aardige inwoner. Dan sta je daar met je plattegrond en hoor je ineens: are you lost? Het blijft me raken hoe aardig en sociaal de mensen hier zijn.
Ik zag maar weinig oudere gebouwen. Na de City Hall en Albert Memorial Clock kwam ik uiteindelijk bij St. Anne's Cathedral. Een imposant gebouw maar het zag er allemaal nogal nieuw uit. Van een man in de kathedraal hoorde ik dat pas in 1899 met de bouw was begonnen. Rond 1600 waren de meeste historische panden afgebroken.
Na St. Anne's ben ik maar op goed geluk door de stad gaan lopen. Inmiddels had ik de plattegrond aardig door al liep ik nog steeds af en toe rondjes. Belfast is eigenlijk een heel moderne stad met hele mooie gebouwen. Ik begon het zelfs leuk te vinden, sterker nog; het was er heel gezellig. Ik zag daar een van de modernste winkelpromenades die ik ooit heb gezien met onderin een soort terras op kunstgrastapijt.
Na een paar uur in de stad besloot ik om naar het Waterfront langs de rivier de Lagan te gaan. Toen ik daar rondkeek zag ik ineens Krimpen aan den IJssel achterop een binnenvaartschip staan. Ik moest nog een keer goed kijken, het was zo onwerkelijk. Het schip de Confiance was nu een Maritiem Museum. Uiteraard ben ik aan boord gegaan. Ik heb daar een kop thee gedronken en even rond gekeken. Op internet is meer info te vinden onder de naam Belfast Barge (bedankt Kok).
Inmiddels was het al achter in de middag geworden en wilde ik het Republican Museum zien waar ondermeer wapens te zien zijn die de IRA heeft gebruikt tijdens de Troubles.
Ik besloot de eerste de beste taxichauffeur aan te spreken, maar dat werd 'm niet. Dat was niet zijn wijk. Vreemd, maar later begreep ik waarom. Dan maar lopend er naar toe. Eerder had ik van een verkoopster van een typische Ierse zaak een adres gekregen van een taxistandplaats. Nou ja standplaats, het was een heel bedrijf. Je moest daar in een kantoortje opgeven waar je naar toe wilde en dan werd er een taxi geregeld. Het bleek dat het een standplaats in het katholieke deel van Belfast te zijn waar je tegen een vast tarief door de stad kon worden gebracht. De meeste taxi's gingen naar de Murals. Dat is een plek in de katholieke wijk van Belfast waar op diverse muren veel muurschilderingen te zien, zoals ik dat eerder in Londonderry al had gezien. Het museum was echter al dicht en de Murals waren niet ver daar vandaan, dus maar weer lopen.
Onderweg zag ik de ene taxi na de andere langs rijden. De Murals zijn echt heel indrukwekkend. Ik raakte daar een paar keer in gesprek met mensen die me nog een aantal interessante plekken aangaven. Voordat ik daar heen ging heb ik eerst nog een bezoek gebracht aan de St. Peters Cathedral, die in de katholieke wijk staat. Direct viel me op hoe sober de katholieke wijk is, een contrast met de binnenstad.
Daarna weer richting de Murals. Niet ver van de Murals is een peace line waar de controlepoorten nog te zien zijn. De peace line was bedoeld om de katholieken en protestanten van elkaar te scheiden tijdens de Troubles. Er vlak bij staat een kruis met de naam The Cross of Crosses. Op de plaquette eronder stond dat het een periode van 45 jaar aangeeft van strijd in Noord-Ierland eindigend in 2014. Dat terwijl de IRA in 2005 de wapens heeft neergelegd!
Eerder had ik al gehoord dat er vorige week nog een bom was gevonden in Belfast. Wie daarvoor verantwoordelijk was is niet bekend.
De Murals zijn populair onder de toeristen. Zo sprak ik daar met een Bask en later een Argentijn. Behoorlijk onder de indruk ben ik mijn auto weer op gaan zoeken. Dat laatste deel van de dag had een hele andere wending aan mijn Belfast-trip gegeven.
Terug bij de parkeergarage zag ik weer dezelfde muzikant waarnee mijn dag begonnen was. Ook hij ging naar huis en wederom schudde hij diverse keren mijn hand.
Bij terugkomst in Ballygally ben ik uitgebreid gaan eten met uitzicht op de kust. Wat een verademing na een dag in de stad. Natuurlijk bestelde ik een pint Guinness waarop de serveerster zei: When in Rome? wat zoveel betekent als dat je Guinness drinkt als je in Noord-Ierland bent. Weer wat geleerd! Naast me zaten 2 Belgen, waarvan een in Cork woont. Hij vertelde nooit meer terug te gaan naar België. Ik geef hem geen ongelijk. Na het eten nog even lekker op het strand gaan zitten. Wat een rust. Daarna terug naar de B&B om mijn spullen weer te pakken. Morgen gaat het verder naar Analong.