Going Down
Door: Aad
Blijf op de hoogte en volg Aad
01 September 2016 | Verenigd Koninkrijk, Annalong
Alweer de laatste dag van augustus en mijn laatste nacht in Ballygalley. Van Ballygalley ga ik naar mijn laatste adres in Noord-Ierland.
De weg gaat weer richting Belfast; ik had daar wel kunnen blijven. Ondanks het vroege tijdstip en de drukte gaat het vlot om Belfast heen. Mijn eerste stop is in Newtownards; een kleurloze voorstad van Belfast, maar wel al in de co. Down en op de top van het Ards Peninsula.
Aan de rand van de stad ligt Scrabo Hill met daarop de Scrabo Tower. Ik had mijn informatie niet goed gelezen en dacht dat ik de toren kon beklimmen en van bovenaf de omgeving kon overzien. Dus niet, maar evengoed kon je de omgeving van de heuvel goed overzien. Helaas was het wat bewolkt, anders kon je heel duidelijk de Mourne Mountains, Belfast, de Antrim Coast en Strangford Lough zien. Nu was het wat minder, maar evengoed de moeite van het bezoek waard.
Van Scrabo Hill ben ik verder gereden naar Donaghadee. Donaghadee is wel een leuke plaats met mooie gekleurde huisjes, een mooie kustlijn en leuk haventje. Daar heb ik eerst maar eens koffie met gebak genomen. Bij het afrekenen zag ik nog wat lekkers in de vitrine en vroeg de verkoopster wat het was. Het bleek een garnalensalade (prawns). Ik zei tegen haar dat we dat in Holland garnalen noemen. Holland, zei ze, daar woont mijn broer in Breda. Wel weer toevallig.
Net buiten kwam ik een oudere man tegen met de tekst New-Zealand op zijn jas. Iedereen lult hier tegen je dus ik vroeg hem: Are you from New-Zealand?, waarop hij vroeg: Are you an kiwi? Ik vertelde hem dat ik 20 jaar geleden in Nieuw-Zeeland was geweest. Hij vertelde dat hij 20 jaar daar had gewoond, van '75 tot ' 95. Omdat zijn vrouw heimwee kreeg zijn ze terug gegaan naar Noord-Ierland. Die man zei dat het hier wel een beetje lijkt op Nieuw-Zeeland en inderdaad. Dat had ik al meerdere keren opgemerkt.
Via de Mourne Coastal Road ben ik verder zuidwaarts gereden richting Portaferry. De Mourne Coastal Road is heel anders dan de Antrim Coastal Road met zijn Glens, maar evengoed heel mooi. Ik kwam door heel veel leuke kleine plaatsjes met veel gekleurde huisjes en kleine haventjes maar ook mooie strandjes. Dat leverde weer de nodige stops op en een gênante ervaring. Op een parkeerplaats langs de kust stond een auto met een oudere dame erin. Tien ik uitstapte reed zij naar de weg terug. Gelukkig want ik moest nodig. Toen ik daar stond te wateren kwam die mevrouw terug en vroeg of ik foto's maakte voor mijn beroep. Ze had niet door dat ik daar stond te piesen. Nou ja, ze verblikte of verbloosde niet en vertelde doodleuk dat haar kleinzoon een opleiding volgde met fotografie als onderdeel.
Een van de mooiste plaatsjes vond ik Ballywalter. Wat me verder opviel waren diverse grote caravanparken langs de kust. Dat had ik nog niet eerder gezien.
Van Portaferry ben ik met de ferry Strangford Lough overgestoken naar Strangford. Daar begint de Saint Patricks Trail. Een groot deel van de co. Down staat in het teken van Saint Patrick. Saint Patrick was de 1e bisschop van Ierland en is overleden in Saul bij Downpatrick.
Van Portaferry ben ik eerst naar Downpatrick gereden. Daar heb ik de Down Cathedral bezocht. Naast de kathedraal is het graf van Saint Patrick. Vlakbij de kathedraal was een plaquette met een tekst. Eronder stond John Wesley's Journal, 10 June 1785. Heel bijzonder, op 10 juni maar dan 178 jaar later ben ik geboren.
De kathedraal ligt op een heuvel boven de stad. Het graf van Saint Patrick is een echte trekpleister. 17 maart, Saint Patrick's Day, is de nationale feestdag in Ierland. Voor de kathedraal staat een groot stenen kruis. Ik maakte daar een foto van en toen kwam er man naar me die, zoals later bleek in het museum even verderop werkte. Hij vertelde dat het kruis een replica was. Het Down County Museum staat vlakbij de kathedraal en daar staat het originele stenen kruis. De man vroeg of ik dat had gezien. Ik vertelde dat ik daar geen tijd voor had, omdat ik nog een paar andere dingen wilde bekijken. Geen 5 minuten vroeg hij en daarop kreeg ik een snelle rondleiding door het museum. Als ik tijd over heb ga ik er nog kijken. Het Down County Museum is gevestigd in een voormalige gevangenis. Op de binnenplaats staat nog een stelling waar gevangenen werden opgehangen.
Na Downpatrick ben ik naar Saul gereden. Daar staat Saul Church. De kerk is gebouwd om Saint Patrick's eerste kerk in Ierland te herdenken. Achter in de kerk is een mooi glas in lood raam met de afbeelding van Saint Patrick.
Tenslotte ben ik vandaar naar een heuvel gegaan in de buurt van het kerkje waar een 10 meter hoog beeld van Saint Patrick staat. Toen ik boven kwam zat daar een Ierse jongen met zijn of een vriendin. Ik had mijn polo aan met Sparta logo. Tot mijn verbazing wist die jongen te vertellen dat Sparta kampioen was geworden. Sterker nog, hij had daar met vrienden om gewed. Zo zie je maar, ondanks 6 jaar Jupiler League is Sparta nog altijd bekend in Europa. Terwijl ik daar stond te praten met die 2 kwam ineens die mijnheer van het museum daar ook. Hij vertelde dat hij iedere dag zijn hond daar uitlaat. It's a small world after all!
Vanaf de heuveltop heb je een mooi uitzicht. Het was deze keer veel helderder dan op Scrabo Hill en nu kon ik de Mourne Mountains, de Sperrin Mountains en Isle of Man zien.
Na weer een mooie dag en diverse bijzondere ontmoetingen ben ik via de Mourne Coastal Road naar Annalong gereden waar ik de laatste 3 dagen in Noord-Ierland blijf. Daar trof ik zowaar een paar Nederlanders.
Vandaag de 1e september besloot ik, ondanks eventuele verwachte regen toch de Mourne Mountains in te gaan. Die staan zo'n beetje in de achtertuin van de Fairhaven B&B. Vanaf de Carrick Little parkeerplaats langs de weg ben ik gestart voor een wandeling over de Slieve Binnian in de Silent Valley. De dag was mooi begonnen en de Slieve Binnian en toppen erom heen zagen er uitdagend uit. Dus vol goede moed ben ik aan de wandeling begonnen. Aan het begin kwam ik 2 oudere mannen tegen die vertelden dat ze daar iedere donderdag de Mourne Mountains ingaan. Dat lijkt me ook wel wat. Een van de mannen heeft een dochter die alleen op de fiets van Noord-Ierland naar Istanbul is gereden. Daar neem ik mijn petje voor af.
De weg voerde al snel omhoog langs een stenen muur die tot aan de top van de Slieve Binnian loopt. Die muur wordt The Mourne Wall genoemd. Al snel viel me op dat de Mourne Mountains totaal anders zijn dan de Sperrin Mountains waar ik eerder had gewandeld. In de Sperrins loop je vooral door grasland en over zachte ondergrond, maar de Mourne Mountains zijn ruig met veel stenen en rotsen. Hoe hoger ik kwam hoe mooier het uitzicht. Helaas trok de lucht dicht en kwamen de toppen van de Mourne Mountains in de mist terecht. Dat leverde toch mooie taferelen op. Doordat het boven behoorlijk waaide trokken er met grote snelheid wolkensluiers tussen de toppen door. Een beetje mystiek en mooi om te zien.
Vlakbij de top van de Slieve Binnian begon het een beetje te regenen. Gelukkig niet hard en af en toe stopte het weer even. Op de top lagen enorme rotsblokken. Als die naar beneden rollen moet je daar even niet lopen.Twee van die rotsen leken op stapels enorme pannenkoeken, de Pancake Rocks van Nieuw-Zeeland in het klein. Hier hebben ze de mooie naam Back Castles.
Van de top ging de route weer naar beneden richting de Slieve Lamagan. Eerste passeerde ik een een klein meertje, Binnian Lough en vervolgens kwam ik langs een geweldige rotsformatie met de stoere naam Buzzard's Roost. Die locatie is populair bij bergbeklimmers vanwege de steile wanden. Tussen de 2 bergen ligt een een stuwmeer, het Ben Crom Reservoir. Hoe lager ik kwam hoe helderder het werd. Daardoor leverde me dat een prachtig uitzicht op het reservoir op en van de bergen rondom. Geweldig massief en ruig.
Voor de Slieve Lamagan boog de route weer af richting het startpunt. De weg ging omlaag tussen de Slieve Binnian en Slieve Lamagan. Ook de wanden van Slieve Lamagan zijn flink steil en ook ook populair bij bergbeklimmers en worden de Lamagan Slabs genoemd. Ondanks dat het nu en dan regende was het een indrukwekkende omgeving.
Na een tijdje kwam ik langs een ander meertje; Blue Lough. Vanaf hier kon ik de zee alweer zien. Verderop lag een bos, het Analong Wood. Dat was ook wel weer bijzonder. Hele stukken bos waren afgebrand, zodat het er ook weer een beetje mystiek uitzag.
Na het bos kwam ik weer op het punt waar de weg omhoog was begonnen. Ik was dus weer in een rondje gelopen. Maar dit keer volgens plan. Vanaf daar was het nog een klein stukje naar de parkeerplaats.
Van daar ben ik weer terug gereden naar de Fairhaven B&B.
Vanavond ben ik naar Newcastle (jawel ook hier) gereden voor de warme hap. Newcastle is echt een hele leuke badplaats met een groot strand en aan de voet van de hoogste berg van Noord-Ierland, de Slieve Donard. De weersverwachting lijkt wat minder maar ik hoop toch op voldoende goed weer om nog een keer de bergen in te gaan.
De weg gaat weer richting Belfast; ik had daar wel kunnen blijven. Ondanks het vroege tijdstip en de drukte gaat het vlot om Belfast heen. Mijn eerste stop is in Newtownards; een kleurloze voorstad van Belfast, maar wel al in de co. Down en op de top van het Ards Peninsula.
Aan de rand van de stad ligt Scrabo Hill met daarop de Scrabo Tower. Ik had mijn informatie niet goed gelezen en dacht dat ik de toren kon beklimmen en van bovenaf de omgeving kon overzien. Dus niet, maar evengoed kon je de omgeving van de heuvel goed overzien. Helaas was het wat bewolkt, anders kon je heel duidelijk de Mourne Mountains, Belfast, de Antrim Coast en Strangford Lough zien. Nu was het wat minder, maar evengoed de moeite van het bezoek waard.
Van Scrabo Hill ben ik verder gereden naar Donaghadee. Donaghadee is wel een leuke plaats met mooie gekleurde huisjes, een mooie kustlijn en leuk haventje. Daar heb ik eerst maar eens koffie met gebak genomen. Bij het afrekenen zag ik nog wat lekkers in de vitrine en vroeg de verkoopster wat het was. Het bleek een garnalensalade (prawns). Ik zei tegen haar dat we dat in Holland garnalen noemen. Holland, zei ze, daar woont mijn broer in Breda. Wel weer toevallig.
Net buiten kwam ik een oudere man tegen met de tekst New-Zealand op zijn jas. Iedereen lult hier tegen je dus ik vroeg hem: Are you from New-Zealand?, waarop hij vroeg: Are you an kiwi? Ik vertelde hem dat ik 20 jaar geleden in Nieuw-Zeeland was geweest. Hij vertelde dat hij 20 jaar daar had gewoond, van '75 tot ' 95. Omdat zijn vrouw heimwee kreeg zijn ze terug gegaan naar Noord-Ierland. Die man zei dat het hier wel een beetje lijkt op Nieuw-Zeeland en inderdaad. Dat had ik al meerdere keren opgemerkt.
Via de Mourne Coastal Road ben ik verder zuidwaarts gereden richting Portaferry. De Mourne Coastal Road is heel anders dan de Antrim Coastal Road met zijn Glens, maar evengoed heel mooi. Ik kwam door heel veel leuke kleine plaatsjes met veel gekleurde huisjes en kleine haventjes maar ook mooie strandjes. Dat leverde weer de nodige stops op en een gênante ervaring. Op een parkeerplaats langs de kust stond een auto met een oudere dame erin. Tien ik uitstapte reed zij naar de weg terug. Gelukkig want ik moest nodig. Toen ik daar stond te wateren kwam die mevrouw terug en vroeg of ik foto's maakte voor mijn beroep. Ze had niet door dat ik daar stond te piesen. Nou ja, ze verblikte of verbloosde niet en vertelde doodleuk dat haar kleinzoon een opleiding volgde met fotografie als onderdeel.
Een van de mooiste plaatsjes vond ik Ballywalter. Wat me verder opviel waren diverse grote caravanparken langs de kust. Dat had ik nog niet eerder gezien.
Van Portaferry ben ik met de ferry Strangford Lough overgestoken naar Strangford. Daar begint de Saint Patricks Trail. Een groot deel van de co. Down staat in het teken van Saint Patrick. Saint Patrick was de 1e bisschop van Ierland en is overleden in Saul bij Downpatrick.
Van Portaferry ben ik eerst naar Downpatrick gereden. Daar heb ik de Down Cathedral bezocht. Naast de kathedraal is het graf van Saint Patrick. Vlakbij de kathedraal was een plaquette met een tekst. Eronder stond John Wesley's Journal, 10 June 1785. Heel bijzonder, op 10 juni maar dan 178 jaar later ben ik geboren.
De kathedraal ligt op een heuvel boven de stad. Het graf van Saint Patrick is een echte trekpleister. 17 maart, Saint Patrick's Day, is de nationale feestdag in Ierland. Voor de kathedraal staat een groot stenen kruis. Ik maakte daar een foto van en toen kwam er man naar me die, zoals later bleek in het museum even verderop werkte. Hij vertelde dat het kruis een replica was. Het Down County Museum staat vlakbij de kathedraal en daar staat het originele stenen kruis. De man vroeg of ik dat had gezien. Ik vertelde dat ik daar geen tijd voor had, omdat ik nog een paar andere dingen wilde bekijken. Geen 5 minuten vroeg hij en daarop kreeg ik een snelle rondleiding door het museum. Als ik tijd over heb ga ik er nog kijken. Het Down County Museum is gevestigd in een voormalige gevangenis. Op de binnenplaats staat nog een stelling waar gevangenen werden opgehangen.
Na Downpatrick ben ik naar Saul gereden. Daar staat Saul Church. De kerk is gebouwd om Saint Patrick's eerste kerk in Ierland te herdenken. Achter in de kerk is een mooi glas in lood raam met de afbeelding van Saint Patrick.
Tenslotte ben ik vandaar naar een heuvel gegaan in de buurt van het kerkje waar een 10 meter hoog beeld van Saint Patrick staat. Toen ik boven kwam zat daar een Ierse jongen met zijn of een vriendin. Ik had mijn polo aan met Sparta logo. Tot mijn verbazing wist die jongen te vertellen dat Sparta kampioen was geworden. Sterker nog, hij had daar met vrienden om gewed. Zo zie je maar, ondanks 6 jaar Jupiler League is Sparta nog altijd bekend in Europa. Terwijl ik daar stond te praten met die 2 kwam ineens die mijnheer van het museum daar ook. Hij vertelde dat hij iedere dag zijn hond daar uitlaat. It's a small world after all!
Vanaf de heuveltop heb je een mooi uitzicht. Het was deze keer veel helderder dan op Scrabo Hill en nu kon ik de Mourne Mountains, de Sperrin Mountains en Isle of Man zien.
Na weer een mooie dag en diverse bijzondere ontmoetingen ben ik via de Mourne Coastal Road naar Annalong gereden waar ik de laatste 3 dagen in Noord-Ierland blijf. Daar trof ik zowaar een paar Nederlanders.
Vandaag de 1e september besloot ik, ondanks eventuele verwachte regen toch de Mourne Mountains in te gaan. Die staan zo'n beetje in de achtertuin van de Fairhaven B&B. Vanaf de Carrick Little parkeerplaats langs de weg ben ik gestart voor een wandeling over de Slieve Binnian in de Silent Valley. De dag was mooi begonnen en de Slieve Binnian en toppen erom heen zagen er uitdagend uit. Dus vol goede moed ben ik aan de wandeling begonnen. Aan het begin kwam ik 2 oudere mannen tegen die vertelden dat ze daar iedere donderdag de Mourne Mountains ingaan. Dat lijkt me ook wel wat. Een van de mannen heeft een dochter die alleen op de fiets van Noord-Ierland naar Istanbul is gereden. Daar neem ik mijn petje voor af.
De weg voerde al snel omhoog langs een stenen muur die tot aan de top van de Slieve Binnian loopt. Die muur wordt The Mourne Wall genoemd. Al snel viel me op dat de Mourne Mountains totaal anders zijn dan de Sperrin Mountains waar ik eerder had gewandeld. In de Sperrins loop je vooral door grasland en over zachte ondergrond, maar de Mourne Mountains zijn ruig met veel stenen en rotsen. Hoe hoger ik kwam hoe mooier het uitzicht. Helaas trok de lucht dicht en kwamen de toppen van de Mourne Mountains in de mist terecht. Dat leverde toch mooie taferelen op. Doordat het boven behoorlijk waaide trokken er met grote snelheid wolkensluiers tussen de toppen door. Een beetje mystiek en mooi om te zien.
Vlakbij de top van de Slieve Binnian begon het een beetje te regenen. Gelukkig niet hard en af en toe stopte het weer even. Op de top lagen enorme rotsblokken. Als die naar beneden rollen moet je daar even niet lopen.Twee van die rotsen leken op stapels enorme pannenkoeken, de Pancake Rocks van Nieuw-Zeeland in het klein. Hier hebben ze de mooie naam Back Castles.
Van de top ging de route weer naar beneden richting de Slieve Lamagan. Eerste passeerde ik een een klein meertje, Binnian Lough en vervolgens kwam ik langs een geweldige rotsformatie met de stoere naam Buzzard's Roost. Die locatie is populair bij bergbeklimmers vanwege de steile wanden. Tussen de 2 bergen ligt een een stuwmeer, het Ben Crom Reservoir. Hoe lager ik kwam hoe helderder het werd. Daardoor leverde me dat een prachtig uitzicht op het reservoir op en van de bergen rondom. Geweldig massief en ruig.
Voor de Slieve Lamagan boog de route weer af richting het startpunt. De weg ging omlaag tussen de Slieve Binnian en Slieve Lamagan. Ook de wanden van Slieve Lamagan zijn flink steil en ook ook populair bij bergbeklimmers en worden de Lamagan Slabs genoemd. Ondanks dat het nu en dan regende was het een indrukwekkende omgeving.
Na een tijdje kwam ik langs een ander meertje; Blue Lough. Vanaf hier kon ik de zee alweer zien. Verderop lag een bos, het Analong Wood. Dat was ook wel weer bijzonder. Hele stukken bos waren afgebrand, zodat het er ook weer een beetje mystiek uitzag.
Na het bos kwam ik weer op het punt waar de weg omhoog was begonnen. Ik was dus weer in een rondje gelopen. Maar dit keer volgens plan. Vanaf daar was het nog een klein stukje naar de parkeerplaats.
Van daar ben ik weer terug gereden naar de Fairhaven B&B.
Vanavond ben ik naar Newcastle (jawel ook hier) gereden voor de warme hap. Newcastle is echt een hele leuke badplaats met een groot strand en aan de voet van de hoogste berg van Noord-Ierland, de Slieve Donard. De weersverwachting lijkt wat minder maar ik hoop toch op voldoende goed weer om nog een keer de bergen in te gaan.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
