Co. Tyrone en Londonderry

Van co. Fermanagh naar co. Tyrone. Voor de vakantie had ik al een hoop huiswerk gedaan en dan heb je bepaalde verwachtingen die niet altijd uitkomen.
Van Garvary ben ik eerst naar Omagh gereden. Ik had me een flinke stad voorgesteld, tenslotte wonen er 22.000 mensen. Maar eigenlijk was het niet meer dan een drukke hoofdstraat met een mooie Cityhall en 2 kerken. Maar desondanks was het er heel sfeervol. In Omagh was tijdens de Troubles de dodelijkste aanslag door de IRA. Op straat werd ik aangesproken door 2 Amerikaanse jongens die Mormonen bleken te zijn. Zij waren daar om mensen van hun geloof te vertellen. Gewoon maar even geluisterd en met een vriendelijke handdruk zijn we ieder onze weg gegaan.
Na Omagh ben ik verder gereden naar Beaghmore, wat halverwege Omagh en Cookstown ligt. De weg er naar toe voerde tussen heuvels en kilometers bloeiende heidevelden door. Echt schitterend. In de buurt van Beaghmore is een plek met heel veel steencirkels, met graven en grafheuvels. Het was niet makkelijk te vinden. Tot op een halve mijl waren er geen verwijzingsbordjes te vinden. Dus af en toe maar ergens aangebeld. Zo kom je er ook en krijg je hier en daar nog een hand van de bewoner als afscheid. Echt super aardig. Het is niet te vergelijken met wat ik van Stonehenge heb gezien op foto's, maar evengoed vond ik het best indrukwekkend. Het schijnt dat daar de meeste stonecircles op één plek bij elkaar zijn in de UK. Ik ontmoette daar de eerste Nederlanders en Duitsers. Altijd goed om je taal bij te schaven.
Vanaf Beaghmore verder richting Moneyneena voor een wandeling in de Sperrin Mountains. Net als eerder in Noord-Ierland een prachtige weg er naar toe met veel bochten en heuveltjes. Je komt de mooiste waarschuwingsborden tegen als 'hidden dip' en 'blind summit'. Er zijn overigens maar weinig snelwegen, meer een soort provinciale wegen waar 2 vrachtauto's elkaar amper kunnen passeren, maar waar je wel 60 mille of te wel 95 km mag rijden.
De wandeling die ik heb gedaan was de Crockbrack Way en voerde over 2 toppen van de Sperrins, de Crockmore en de Crockbrack. Het ging up en up zoals de jongens van Coldplay zingen, maar eenmaal boven was het genieten. Door het mooie weer kon ik van coast to coast kijken zoals ooit bezongen door Westlife. Echt waanzinnig, dat uitzicht. In het westen zag ik de heuvels langs de Ierse kust, in het noordoosten Slemish Mountain, in het oosten het grootste meer van Noord-Ierland; Lough Neagh en in het zuidoosten de Mourne Mountains. Het was een mooie wandeling, soms een beetje door nattig terrein, maar who care's. Met een zonnetje erbij is dat niet erg. Vaak hoorde ik helemaal niets, af en toe alleen een blatend schaap. Heerlijk rustig. Ik kwam nog 1 andere wandelaar tegen. Net als andere dagen heb ik me ook deze dag weer volgepropt met heerlijke bramen langs de weg.
Van Moneyneena ben ik naar Londonderry gereden, dwars door de Sperrin Mountains. Op een gegeven moment kwam ik bij Derry en zag de hele stad van boven af. Echt super. 's Avonds gegeten in de stad. Onderweg ontmoette ik 2 Amerikanen die tegen elkaar hadden gezegd: daar komt een typische Ier. Niet dus, gewoon een boerenlul uit Krimpen aan den IJssel. Wel grappig. Tijdens het eten begon het keihard te regenen. Voor 1 pond een paraplu gekocht bij de Poundshop. Daarna nog een paar pints Guiness gedronken in de Bogside Inn, waar een dronken gast in 5 minuten even zo vaak vroeg uit welk land ik kwam.
Ik was hier al eerder geweest zo'n 15 jaar geleden, maar de Bogside, de katholieke wijk van Derry maakte weer heel veel indruk en vooral het contrast tussen de volkswijk die de Bogside is en de protestante bovenstad.

Vandaag wat later opgestaan, misschien een pint teveel? Het weer is weer prima, wat nogal ongewoon is als ik de mensen hier moet geloven. Mij hoor je niet klagen. Eerst ben ik naar de bovenstad gegaan en via de Peacebridge de Foyle over gestoken. Van daar heb je een prachtig uitzicht op Londonderry. Via de Craigavon Bridge, die uit 2 verdiepingen bestaat, ben ik weer terug gegaan naar de stad. Aan het eind staat het Hands Across the Divide-monument. Dat stelt 2 mannen voor die elkaar de hand schudden. Het is een symbool voor de vredeswens van de Noord-Ieren. Om de bovenstad loopt een wal waarover je kan rondlopen. Overal op de wal staan kanonnen, die vroeger voor de verdediging van de stad zorgden. Langs de wal liggen diverse kerken en kathedralen. De mooiste is de St. Columb's Cathedral. Aan de ene kant van de wal loopt de rivier the Foyle en aan de andere kant kijk je op de Bogside.
De bovenstad is heel modern met veel winkels, waaronder een paar moderne winkelpassages. Het is er ook heel druk. Op de wal kwam ik een oud echtpaar tegen. Zoals al vaker beginnen ze tegen je te praten en voor je het weet ben je een kwartier verder en had ik nu weer een Gospel Message in mijn handen gedrukt gekregen. Iedereen vraagt ook waar je vandaan komt. Aan het eind van de stadswal raakte ik in gesprek met een verkoper die met een standje daar stond. Hij was opgegroeid in Derry. Natuurlijk kende hij destijds mensen die waren aangesloten bij de IRA en ook hij zag de strijders 's-avonds met bivakmutsen over hun hoofden en geweren bij zich. Maar daar praatte je niet over. Horen, zien en zwijgen was het devies. Ook al is het nu rustig in Derry, de geschiedenis kun je niet uitwissen.
Van de bovenstad ben ik naar de Bogside gegaan. Wat een contrast is dat met het moderne protestante deel van Derry. Zie je daar de Union Jack, in de Bogside wappert fier de Ierse vlag en loopt de jeugd met shirts van het Ierse Nationale team. In de Bogside heb ik de St. Eugene's Cathedral bezocht, die zeker niet onderdoet voor de St. Columb's. Ook daar raakte ik aan de praat met een Iers echtpaar, die me prompt een boekje over de kathedraal en de liturgie van een pas overleden bisschop van Derry in handen stopten. Het is echt geweldig hoe vriendelijk en gastvrij de mensen hier overal zijn. Als je afscheid neemt drukken ze je vaak ook nog de hand. Ik moet zeggen dat ik er wel van onder de indruk ben. Ik zou wensen dat wij Nederlanders ook zo zouden zijn. Wat verder opvalt in de Bogside is dat het er veel stiller is. Het is sobere wijk, met hier en daar armoedige straatjes. Je vind er veel muurschilderingen en kreten op de muren die herinneren aan de Troubles.
De drukste weg is Rossville Street. Daar vond op 30 januari 1972 een vreselijke gebeurtenis plaats die bekend is als Bloody Sunday, bezongen door U2. Britse para's schoten 13 onschuldige burgers dood die demonstreerden voor katholieke burgerrechten. Op Rossville Street staan diverse gedenktekens die herinneren aan die vreselijke dag.
Daarna ben ik een kijkje gaan nemen bij de 2 stadions van Derry. De ene is Celtic Park, waar Gaelic Football wordt gespeeld. Vanuit mijn tijdelijk appartement kijk ik op dat stadion. Daarnaast ligt het voetbalstadion van Derry City FC. Aan de andere kant van de weg ligt het kerkhof van Derry. Ook daar ben ik heen gegaan. Dit is een bijzonder indrukwekkend kerkhof, voetbalvelden groot en tegen een heuvel op gelegen. Er lopen wegen voor auto's over het kerkhof met hier een daar zelfs voorrangsborden. Het is een cliché, maar je wordt er echt wel stil van. Het oudste graf wat ik zag was uit 1854.
Het was een enerverende dag met heel veel indrukken. In 15 jaar is er wel veel veranderd. Ik weet nog dat ik destijds, ver voordat de IRA de wapens neerlegde, amper een foto durfde te maken. Nu is dat anders. Ik heb heel veel toeristen gezien, ook in de Bogside, ondermeer een stel uit Oregan in de VS. Vanavond mijn visit aan Derry afgesloten in een Ierse pub, net alsof je in de Republiek bent met inbegrip van Ierse muziek. Ook dat is Derry.
Londonderry is een geweldige stad met een bijzondere sfeer. Ik kan iedereen aanraden daar eens een kijkje te gaan nemen.